Ποέζια

Τούτη τη στιγμή, που ένας παλιός χρησμός εκπληρώνεται στη νηνεμία ενός καλοκαιριάτικου δειλινού ένας απεργοσπάστης άνεμος συλλαμβάνει τη μορφή σου και την αποτυπώνει στους τέσσερις ορίζοντες και μία στο δικό μου. Σιγά ψιθύρισα το όνομα σου κι ήταν σα να κατονόμαζα το σύμπαν, καμωμένο από πέτρα, ξύλο και σίδερο. Εκεί , είδα εσένα να εγκαταλείπεις τα όψιμα ερέβη, ν’ ανεβαίνεις στη σκηνή, να αλλοιώνεις την ψυχή σου, να τσαλακώνεις το κορμί σου, για να παίξεις έναν τελευταίο ρόλο δίπλα μου, ξεχνώντας πως κάθε γυναίκα είναι μια πικρή Θαϊς. Στο χέρι της τα πικρά δώρα των Μάγων και στην ψυχή της συνονθύλευμα βιβλικών μορφών να προστάζουν με τη στυγνότητα κάποιας Ηρωδιάδας . Ορίζω τον εαυτό μου και την αδυναμία, πέρα, πάνω απ’αυτές. Εγώ είμαι το τέλος και η αρχή. Όμως εγώ δεν είμαι ο Θεός. Εγώ είμαι ο εχθρός. Εχθρός του εαυτού μου, εχθρός των εχθρών, εχθρός των φίλων μου. Δίπλα σου, στο ρόλο του προδότη, στο ρόλο του δεσμώτη, στο ρόλο του εαυτού μου, Εγώ! Μια πιο δίκαιη ανυπαρξία, λοιπόν, ευχήθηκα για εμάς.